Siła grawitacji wytwarzana przez Słońce jest tak potężna, że dzięki niej możliwe jest utrzymanie szeregu kilku ciał niebieskich w Układzie Słonecznym. Zalicza się do nich planety razem z ich satelitami (księżycami), planetoidy, komety, meteoroidy, oraz pył międzyplanetarny. Centralnym obiektem Układu Słonecznego jest jest Słońce, które skupia w sobie ponad 99% masy całego Układu. Masa Słońca przekracza 333 tysięcy razy masę Ziemi, promień natomiast jest 109 razy większy od promienia Ziemi. Główne składniki Słońca to dwa gazy – wodór i hel. To dzięki nieustannej aktywności słońca możliwe jest życie na naszej planecie.

1. Budowa Układu Słonecznego

Rozmiar Układu Słonecznego jest stosunkowo niewielki, jeśli porównać go z odległościami dzielącymi go od gwiazd. Do najdalej położonej planety światło słoneczne biegnie od Słońca około 5 godzin, natomiast do najbliższej gwiazdy – czas ten wydłuża się aż do ponad czterech lat. Z tego powodu dla określenia odległości w Układzie Słonecznym stosuje się specjalną jednostkę nazywaną jednostką astronomiczną (AU). Jedna jednostka astronomiczna wynosi tyle, ile odległość Słońca od Ziemi, czyli 1 AU = 149,5979 milionów kilometrów. Widzialne promieniowanie, które możemy zaobserwować od innych planet Układu Słonecznego, to rozproszone na ich powierzchniach lub atmosferach promieniowanie Słońca.

2. Planetoidy

Oprócz planet Układ Słoneczny składa się z tzw. planetoid – czyli małych planetek, zwanych także asteroidami. Większość znanych planetoid obiega Słońce pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza. Największą planetoidą jest mający kulisty kształt Ceres. Jego średnica wynosi około 1000 km. Jednak większość mniejszych planetoid ma bardzo nieregularne kształty. Do tej pory odkrytych zostało już ponad sześć tysięcy asteroid, ale naukowcy szacują, że może ich być kilka tysięcy.

3. Komety

Na niebie możemy zaobserwować także ciała niebieskie określane mianem komet. Kometa jest to twór niebieski o bardzo nieregularnym kształcie, bardzo często „ozdobiony” świetlistym warkoczem. Z naukowego punktu widzenia większość komet to kilkukilometrowe bryły zanieczyszczonego lodu. W chwili, gdy zbliża się ona do Słońca, promieniowanie słoneczne powoduje, że wokół tej bryły zostaje wytworzony obłok składający się pyłów i gazów, a jego rozmiar przekracza wielokrotnie rozmiar Ziemi. Często za obłokiem pojawia się także skierowana odsłonecznie smuga gazów, która jest nazywana warkoczem. Długość warkocza może wynosić nawet miliony kilometrów.

4. Kosmiczni goście

W znaczącej większości ogromna liczba komet to tylko goście z kosmosu. Chociaż są także wyjątki. Istnieją bowiem komety, które są stale związane z naszym układem. Tego typu komety obiegają Słońce po mocno spłaszczonych eliptycznych orbitach. Do najbardziej znanych komet Układu Słonecznego należy z całą pewnością Kometa Halleya. Z powierzchni naszej planety była ostatni raz widziana w 1986 roku. Po raz kolejny zbliży się zaś do Słońca w roku 2061. Masa komety Halleya szacowana jest na biliard kilogramów, co w kosmicznej skali jest mało imponującą wagą. Dla porównania jest to zaledwie miliardowa część masy Ziemi.

5. Pył międzyplanetarny

Stanowi rodzaj pyłu kosmicznego, który znajduje się w przestrzeni międzyplanetarnej planet wchodzących w skład Układu Słonecznego. Istnienie pyłu międzyplanetarnego możemy poznać między innymi dzięki występowaniu światła zodiakalnego. Pył planetarny pochodzi w głównej mierze z fragmentaryzacji mniejszych ciał Układu Słonecznego. Do jego głównych źródeł zalicza się pojawiające się kolizje różnych planetoid i meteoroidów, aktywność, a także rozpad pojawiających się komet, kolizje wewnątrz należącego do naszego układu pasa Kuipera, a także napływ pyłów międzygwiazdowych. Jeśli chodzi o wielkość, za cząstki pyłu międzyplanetarnego uznawane są fragmenty o rozmiarach liczonych w mikrometrach.

ZOBACZ TEŻ: 10 interesujących ciekawostek o Księżycu